Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ (μονόπρακτο)




Γ2: Δεν ήταν καλό το γλυκό.

Γ1: Παρακαλώ;

Γ2: Το γλυκό που φτιάξατε δεν ήταν καλό. Ίσως αν δε βάζατε τόσο πολλή ζάχαρη.

Γ1: Δεν καταλαβαίνω τι λέτε.

Γ2: Ακολούθησα πιστά τη συνταγή σας. Θεωρώ ότι τα δύο φλιτζάνια ζάχαρης ήταν κάπως υπερβολικά, δε νομίζετε;

Γ1: Και πώς ξέρετε εσείς για το γλυκό που έφτιαξα;

Γ2: Και το μέλι. Θα μπορούσατε να μην είχατε βάλει το μέλι.

Γ1: Σας έκανα μία ερώτηση.

Γ2: Απλώς ξέρω. Αλλά το γλυκό ήταν σκέτη αποτυχία. Να προσέξετε τη δοσολογία την επόμενη φορά.

Γ1: Σταθείτε μια στιγμή. Με γνωρίζετε;

Γ2: Όχι. Σας βλέπω πρώτη φορά. Από κοντά. Σας έχω δει σε φωτογραφίες όμως. Στις φωτογραφίες φαίνεστε πιο… ζωντανή.

Γ1: Τι θέλετε να πείτε; Πού βρήκατε δικές μου φωτογραφίες;

Γ2: Ας μη μένουμε στις λεπτομέρειες. Τι νόημα έχει πού βρήκα τις φωτογραφίες σας; Θα μπορούσατε να είστε οποιαδήποτε. Είστε οποιαδήποτε. Όπως κι εγώ άλλωστε.

Γ1: Τι νόημα έχει; Θα με τρελάνετε τελείως; Μου λέτε για το γλυκό που έφτιαξα πριν τρεις μέρες, μου λέτε ότι μ’ έχετε δει σε φωτογραφίες. Δεν ήταν λοιπόν μονάχα μία, ήταν πολλές. Κι έπειτα μου ζητάτε να μη μένω στις λεπτομέρειες;

Γ2: Είναι περίεργο, αλλά νιώθω σαν να σας ξέρω καλά. Ο τόνος της φωνής σας μου είναι τόσο οικείος. Και το πρόσωπό σας. Ακόμα και το βήμα σας σαν να το γνωρίζω.

Γ1: Με παρακολουθείτε;

Γ2: Σας είπα, είναι η πρώτη φορά που σας βλέπω από κοντά. Αλλά είστε ακριβώς έτσι όπως σας φαντάστηκα.

Γ1: Τι συμβαίνει εδώ; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Θα πάω στην αστυνομία.

Γ2: Δε χρειάζεται. Μην μπαίνετε στον κόπο. Άλλωστε δε θα σας ενοχλήσω ξανά. Τυχαία σας είδα. Μπορεί να μένουμε και στην ίδια γειτονιά. Αυτό κι αν είναι περίεργο. Μη δίνετε σημασία. Μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Και να τα αποτελέσματα.

Γ1: Ενθουσιασμό για ποιο πράγμα;

Γ2: Που σας αναγνώρισα. Ίσως ήμουν κάπως αγενής, το παραδέχομαι. Δε θα ’πρεπε να σας πω για το γλυκό. Εσάς μπορεί να σας αρέσει η ζάχαρη. Εγώ, ακόμα και τον καφέ μου, τον πίνω σκέτο. Δε λέω να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Είμαι σίγουρη ότι θα βάζετε τουλάχιστον τρεις κουταλιές ζάχαρη στον δικό σας.

Γ1: Τέρμα. Θα πάω στην αστυνομία.

Γ2: Μη φοβάστε. Στην τύχη το είπα. Το πέτυχα όμως, ε; Είναι υπέροχο. Μου συμβαίνει συχνά. Κάνω κάτι απίθανες προβλέψεις μερικές φορές. Ξαφνιάζομαι κι η ίδια. Σαν να γνωρίζω από πριν κάτι που οι άλλοι σχεδόν το αγνοούν. Ορίστε, πάλι ενθουσιάστηκα. Κι αυτό το παθαίνω συχνά. Ενθουσιάζομαι με το παραμικρό. Για παράδειγμα, μπορώ να ενθουσιαστώ που σήμερα έχει δεκαεπτά ο μήνας. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Οι ημερομηνίες δε μου λένε τίποτα. Όπως και οι μήνες. Είτε είναι Δεκέμβρης είτε είναι Απρίλης, μου κάνει το ίδιο. Όμως ενθουσιάζομαι. Ακριβώς επειδή είναι ο μήνας που είναι.

Γ1: Είστε τρελή. Δεν ξέρετε τι λέτε. Πείτε μου αμέσως πού βρήκατε τη συνταγή για το γλυκό που έφτιαξα.

Γ2: Μην επιμένετε. Θέλω να σας αποδείξω ότι οι λεπτομέρειες δεν έχουν καμία σημασία. Σε λίγο, αφού χωριστούμε, θα συνεχίσετε τη ζωή σας όπως τη ζούσατε μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μπορεί να αναστατωθήκατε με την παρουσία μου, όμως γρήγορα θα την ξεχάσετε. Θα διηγηθείτε τη συνάντησή μας στους φίλους σας σαν ένα αστείο, σαν κάτι που δεν είστε καν σίγουρη ότι συνέβη. Κατά βάθος όμως θα γνωρίζετε ότι συνέβη. Θα σας ρωτήσουν πώς έγινε, κι εσείς θα τους πείτε: «Σε μία διασταύρωση, με πλησίασε και μου είπε για το γλυκό». Δε θα πιστεύουν στ’ αυτιά τους. «Δε γίνονται αυτά τα πράγματα» θα σας πουν. Κι όμως, σε μία διασταύρωση, δεν ξέρεις ποτέ ποιον θα συναντήσεις.

Γ1: Ξέρετε κάποιο φίλο μου; Τον άντρα μου ίσως. Δεν μπορεί, κάποιος θα σας μίλησε για μένα. Και μάλιστα πρόσφατα, για να σας είπε για το γλυκό!

Γ2: Δε γνωρίζω κανένα φίλο σας. Και σίγουρα δε γνωρίζω τον άντρα σας.

Γ1; Και οι φωτογραφίες; Πώς βρέθηκαν στα χέρια σας οι φωτογραφίες μου;

Γ2: Τυχαία. Αλήθεια, τι μήνα έχουμε σήμερα;

Γ1: Με κοροϊδεύετε; Τι θέλετε επιτέλους;

Γ2: Πείτε μου, σας παρακαλώ. Τι μήνα έχουμε;

Γ1: Απρίλη. Ικανοποιηθήκατε τώρα;

Γ2: Κι όμως, μοιάζει τόσο πολύ με Σεπτέμβρη!

Γ1: Μα εσείς, τώρα δα, είπατε ότι οι μήνες δε σας λένε τίποτα.

Γ2: Ναι, είναι αλήθεια. Μερικές φορές όμως νιώθεις νοσταλγία για ένα συγκεκριμένο μήνα. Θα ήθελες όλοι οι μήνες να είναι, ας πούμε… Σεπτέμβρης. Να υπάρχει μόνο αυτός ο μήνας. Πείτε μου, δε σας έχει συμβεί ποτέ;

Γ1: Σας παρακαλώ, έχω ήδη αργήσει. Πρέπει να πάρω την κόρη μου απ’ το σχολείο. Δεν έχω χρόνο να μιλάω με μία άγνωστη για τους μήνες.
Γελάτε; Πού βρίσκετε το αστείο;

Γ2: Πουθενά. Χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Ίσως ξαναβρεθούμε σε κάποια άλλη διασταύρωση, όπως τώρα, και τότε θα με αναγνωρίσετε κι εσείς. Τότε, ίσως έρθετε εσείς να μου μιλήσετε. Δε θα διστάσετε, έτσι δεν είναι; Αν δε σας αντιληφθώ με τη μία, μιλήστε μου εσείς. Στη δεύτερη συνάντηση συνήθως είμαστε πιο ενθουσιασμένοι απ’ ό,τι στην πρώτη. Ο άλλος μάς είναι ήδη οικείος.

Γ1: Δε νομίζω ότι θα νιώσω ποτέ οικειότητα μαζί σας. Και δε σας κρύβω ότι ακόμα σκέφτομαι να πάω στην αστυνομία. Αποφεύγετε να μου απαντήσετε πώς γνωρίζετε τόσες λεπτομέρειες από τη ζωή μου, κι αυτό με βάζει σε υποψίες. Αλλά προς το παρόν, έχω άλλες προτεραιότητες. Δε θ’ ασχοληθώ άλλο μαζί σας.

Γ2: Πάντως, για καλό και για κακό, να θυμάστε ότι τον καφέ μου τον πίνω σκέτο και μ’ αρέσουν πολύ τα κρουασάν. Θα ήθελα πολύ να σας συνοδεύσω μέχρι το σχολείο της μικρής, αλλά φοβάμαι να περνάω τους δρόμους απέναντι. Ίσως κάποια άλλη φορά.
Αλήθεια, δε μου είπατε, εξακολουθείτε να κρύβετε τα τσιγάρα σας στην οροφή του ασανσέρ;


1 σχόλιο: