Κι η μοναξιά...

Μετράω αντίστροφα το χρόνο που μου χάρισες

κι αναπολώ τις μνήμες μου με μνήμες…

Χαμένος στης ημέρας την ασάφεια,

περήφανος,

δε θες ν’ αγγίξεις τις ντροπές σου, τις ενοχές σου.

Παραιτημένος κι έρημος,

στοιχίζεις τις βροχές σου μες στο χρόνο,

τις λύπες σου όλες διαλύεις μες στην άλμη.

Τα βήματά σου κρύβουν μυστικά, τα γόνατά σου 

λυγίζουνε με θόρυβο.

                  Της απουσίας ψίθυροι τα χέρια σου

                  τραβούν γραμμές σε νοητούς καμβάδες.

                  Ουρλιάζεις το ποτέ σου και το αύριο

                  σαν να ’ναι το αύριο πληγή και το ποτέ σου ελπίδα.

                   Κι η μοναξιά…

−λέξη φρικτή κι ανάξια να προφέρεται,

τη ζει κανείς και τη φοβάται−,

…κι η μοναξιά γίνεται επαίτης των στιγμών που έζησες,

ενώ το χρώμα απ’ τα μάτια σου ταξίδι σύντομο στα παιδικά μου χρόνια.

Φωνές του χθες εκλιπαρούνε για συγχώρεση,

σκιές που μοιάζουν με μικρές αναχωρήσεις

αιώνιες

φυγές κι αναβολές που διαρκούν όσο μια τύψη

      

κι ένα κλειδί που κάποτε έκρυψες στον κήπο,

στα βάθη της ψυχής σου τώρα χάθηκε.