ΚΙ ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΕΦΥΓΕΣ ΜΑΚΡΙΑ…

Γυρίζεις πίσω, στο χρόνο και στον τόπο, περιδιαβαίνεις σε γνώριμους δρόμους, συναπαντάς οικείους ανθρώπους. Αρχίζεις να θυμάσαι. Τίποτα δεν επανέρχεται άκοπα στη μνήμη. Παλεύεις με τα φαντάσματα του παρελθόντος σου∙ τα διώχνεις, και αυτά επιστρέφουν. Τα συναντάς ατόφια. Μορφές αλλοτινών ανθρώπων ξεπετάγονται απ’ τις γωνιές, λησμονημένες φωνές ακούγονται τις νύχτες, και σε ξυπνάνε. Τίποτα δεν είναι όπως το άφησες. Άλλαξε ο τόπος, άλλαξαν και τα μάτια που τον κοιτούσες κάποτε.

Ό,τι είχες λησμονήσει έμεινε ακέραιο σαν να μην άφησες ποτέ να το αγγίξει ο χρόνος. Προστάτεψες το παρελθόν σου με τη λήθη, κι αποξεχάστηκες σε ξένους τόπους. Για λίγο νόμισες ότι λυτρώθηκες απ’ τα στοιχειά που σε τριγύριζαν, όμως γελάστηκες. Ήταν ο χρόνος που ξεμάκρυνε από σένα, ή μήπως εσύ τον άφησες να φύγει; Τα σπίτια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι…το άρωμα μιας περασμένης ηλικίας, και η ζωή που γυμνώθηκε μπροστά στα βάρβαρα μάτια της απώλειας. Εξακολουθείς να επιστρέφεις με μανία, να ψάχνεις σε συρτάρια ό,τι απέμεινε, να εγκαταλείπεις ξανά. Οι διαστάσεις του χρόνου μπερδεύονται, μπερδεύεσαι και συ μαζί τους∙ ποιος ήσουν, ποιος είσαι, και τελικά ποιος θα γίνεις;

Το παρελθόν στέκεται δίπλα σου – όχι πίσω από σένα. Και τα φαντάσματά του σ’ ακολουθούν αιώνες τώρα. Μιλάς μαζί τους τις νύχτες της ξαγρύπνιας σου, στο αίμα σου ρέει η ζωή τους. Οι άνθρωποι επιστρέφουν πάντα εκεί που υπήρξανε. Δεν είσαι πια ο ίδιος με το παιδί που κάποτε φοβόταν το σκοτάδι. Κι αύριο πάλι άλλος θα ‘σαι. Σήμερα άλλο φόβο έχεις: τη λήθη. Τίποτα δεν άλλαξε μετά από τόσα χρόνια. Ίδια σκοτάδια σε τυλίγουνε ακόμα, σου επιβάλλουν το κενό και σε βουλιάζουν. Μία σκηνή απ’ το πουθενά –ή απ’ το άλλοτε- ξυπνά τις λέξεις που από καιρό είχες λησμονήσει. Και ξαφνικά, αρχίζεις να θυμάσαι…

… «μη σπαταλάς το χρόνο που σου δόθηκε, τα βήματά σου πρόσεξε μη χάσεις…» Απ’ την αρχή ξανά μαθαίνεις να μετράς, άλλοτε χάνεσαι στο δρόμο, κι άλλοτε πέφτεις. Ποιος ήταν ο προορισμός σου; Και σε τι ήσουνα ταγμένος τελικά; Οι απαντήσεις είναι πάντα μέσα σου, τις κουβαλάς μαζί σου, και μες στο σπίτι που μεγάλωσες βρίσκονται τα κλειδιά σου. Γυρίζεις πίσω, στο χρόνο και στον τόπο σου, όπου έχεις αφήσει τη φωνή σου. Κι αν κάποτε έφυγες μακριά, κι αν πάντοτε θα φεύγεις, θα είναι το «επέστρεφε» η μόνη διαδρομή σου.